Een aantal keer per week mag ik samen met mens Sanne of één van de lieve vrijwilligers een rondje door de wijk wandelen. Supergezellig altijd! Alleen die stadsbewoners doen toch altijd wel een beetje gek. 

Heel ontspannen wandelen we het pad af richting de Winklerlaan, onderweg probeer ik nog wat blaadjes of grassprietjes mee te snaaien. We steken de weg over en wandelen over het Kouwerplantsoen. De eerste fietsers kijken blij verrast om, sommigen draaien hun hoofd zo ver dat ze bijna van hun fiets vallen. Ook voorbijrijdende automobilisten weten niet wat ze zien, hun ogen vallen er bijna uit van verbazing. Ineens om de hoek vandaan komen twee kinderen aanrennen, “ooo een ezel, mogen we de ezel aaien?!”. Gelukkig lopen ze het laatste stukje rustig op mij af en daarom blijf ik geduldig staan om kennis met ze te maken. We wandelen weer verder.

Verderop fietsen wat mensen voorbij, ze geloven niet helemaal wat ze zien en kijken wel 3x om. “Hee kijk, een ezel!”, klinkt het in de verte. Waarom iedereen mij nou moet vertellen dat ik een ezel ben begrijp ik niet helemaal. Nog gekker wordt het als mensen grappend zeggen “hee, dat is een grote hond!” Hond…. hoe komen ze daar nu weer bij…

We wandelen weer een stukje verder, er staat weer een plukje gras langs de weg. “Zal ik? Jammer, ze had me door… haha, volgende plukje mogelijk meer succes.” Ontspannen wandelen we verder. “Oh, wat leuk! Een ezel in de wijk”, zeggen voorbijgangers tegen elkaar. Altijd fijn dat mensen zo blij zijn om mij te zien. Even verderop pakken mensen snel hun smartphone en beginnen foto’s van mij te maken, ik lijk wel beroemd!

Inmiddels zijn we bijna thuis, we slaan af, het pad in richting de wei. Het was weer een gezellige wandeling, maar nu kan ik niet wachten om snel Linda te vertellen over de leuke, verbaasde en enthousiaste reacties die ik kreeg.