Mens Sanne vertelde mij dat de Crowdfunding campagne succesvol was, we krijgen deze zomer een nieuw dak op de stal. Nog altijd ben ik superblij en dankbaar voor alle lieve mensen die gedoneerd hebben. Als bedankje voor haar donatie kwam mens Elvira vandaag gezellig met mij wandelen. Mens Sanne en Dominique waren er ook. Eerst werd ik uitgebreid geborsteld, erg fijn, want die loskomende wintervacht jeukt best een beetje. Rustig stond ik op het pleintje, helemaal schoon en klaar om te gaan. Er moesten nog spullen gepakt worden voor de picknick en even later vertrokken we.

We liepen het spoor over, langs de velden waar altijd mensen rondrennen achter een bal aan en kwamen aan bij park de Voorveldse Polder. Het is al een tijdje geleden dat ik hier geweest ben. Leuk, maar toch ook een beetje spannend. De weg gaat ineens naar beneden en verderop zie ik een raar donker gat, een tunnel noemen mensen dat. “Gaan we daar echt doorheen? Best een beetje spannend hoor!” Dapper besluit ik door te wandelen, mens Elvira is tenslotte heel lief en wacht geduldig tot ik verder durf te lopen. “Pfoe, dat is gelukt!” Trots loop ik vlot verder naar de mooie groene bomen.

Verderop vinden de mensen een fijn plekje in het gras en halen ze allemaal lekkere broodjes uit hun tas. Eerst smul ik van het gras dat er staat, maar al gauw wil ik toch ook wel graag proberen of ik zo’n broodje mag. Ik loop naar mens Sanne en kijk naar haar met mijn meest schattige blik, helaas werkt het niet en zegt ze lachend “Sorry An, jij mag gras eten.”

Ineens komt er een zwart monster keihard aanrennen, het lijkt wel een beer! En hij kon nog blaffen ook! Ik ren vliegensvlug de andere kant op, weet niet goed waarheen. Mens Dominique zag dat gelukkig en kon mij met het touw de goede kant opsturen waarna ik wel weer kon stoppen. Het zwarte monster was gelukkig braaf en ging weer terug naar zijn mens, die hem aan een touwtje vast deed. “Pfoe hee, dat was schrikken! Nu weet ik wel waarom ze het de Berenkuil noemen!”

Na het eten wandelen we weer verder, over leuke paadjes door het park. Gelukkig zijn er nu geen wilde monsters, degene die we tegen kwamen bleven braaf bij hun mens. Ontspannen konden we weer richting huis. Op de terugweg liep ik vlot naar huis, ik kon niet wachten om thuis te zijn en Linda te vertellen over deze gezellige wandeling en hoe dapper ik de wilde beer heb weggejaagd!